مرد جوان: ببخشید آقا میشه بگین ساعت چنده؟

پیرمرد:معلومه که نه

مرد جوان:چرا آقا؟...مگه چی ازتون کم میشه اگه به من ساعت رو بگین؟

پیرمرد:یه چیزایی کم میشه...و اگه به تو ساعت رو بگم به ضررم تموم میشه.

مردجوان:ولی آقا ،آخه میشه بگین چه جوری؟

پیرمرد:ببین اگه من به تو ساعت رو بگم مسلما تو از من تشکر می کنی و شاید فردا دوباره از من ساعت رو بپرسی،نه؟

مردجوان:خب.. آره امکان داره.

پیرمرد:امکانش هم هست که ما دوتا سه بار یا بیشتر باز همدیگه رو ملاقات کنیم و تو از من اسم و آدرسم رو هم بپرسی.

مرد جوان:خب...آره امکان داره.

پیرمرد:یه روز شاید بیای خونه ما و بگی از این اطراف رد می شدم،گفتم یه سری به شما بزنم و من هم بهت تعارف کنم بیای داخل تا با هم چای بخوریم و بعد از این تعارف و ادبی که به جا آوردم باعث بشه تو دوباره بیای دیدن من و دراون زمان که میگی:به به!چه چای خوش طعمی !و بپرسی کی اونو درست کرده.

مردجوان:آره ممکنه.

پیرمرد:بعدش من به تو می گم که دخترم چای رو درست کرد و در اون زمان هست که باید دخترم رو به تو معرفی کنم و تو هم از دختر من خوشت بیاد.

لبخندی بر لب مرد جوان نشست.

پیرمرد ادامه داد:در این زمان هست که تو می خوای بیای و دختر منو ملاقات کنی و بیشتر باهم آشنا بشین.

مردجوان با تجسم این موضوع باردیگر هم لبخند زد.

دخترمن هم کم کم به تو علاقمند میشه و همیشه چشم انتظار توهست که بیای و پس از ملاقات های مکرر ،توهم عاشقش می شی و ازش درخواست می کنی که باهات ازدواج کنه.

مردجوان دوباره لبخند زد.

یه روز هردوتاتون میاین پیش من و عشقتون رو اعتراف می کنین و از من واسه ازدواجتون اجازه می خواین.

مردجوان: (اوه ،بله...حتما)و تبسمی برلبانش نشست.

پیرمرد با عصبانیت به مرد جوان گفت:من هیچ وقت اجازه نمی دم که دختر دسته گلم با آدمی مثه تو که حتی یه ساعت مچی هم ندارد ازدواج کنه...می فهمی؟

و با عصبانیت دور شد.